Trojaczki z Kolina – Peugeot 107, Toyota Aygo, Citroen C1

Japońskie geny trojaczków odpowiedzialne za niezawodność pozwoliły na walkę z Pandą – liderem klasy A. Jak to w temacie trojaczków nieraz bywa różnią się one rysami ,,twarzy” oraz nieznacznie gabarytami (różnie mierzone w milimetrach), dokładniej rzecz ujmując zmiany ograniczyły się do kształtów reflektorów , maski oraz zderzaków wraz z wlotami do komory silnika (firmowe logotypy również). Z całą stanowczością możemy stwierdzić iż mizerne wyposażenie połączone z prostą budową wyszły rodzeństwu na dobre, brak skomplikowanego zawieszenia oraz elektroniki eliminuje ewentualne usterki. Oczywiście nie jest to konstrukcja idealna, użytkownicy skarżą się głównie na drobiazgi: przeciekające uszczelki, nietrwałe ograniczniki drzwi, parujące klosze tylnych lamp a także szybko zużywające się wkłady zamków – w wersjach pozbawionych centralnego zamka. Przez sześć lat od rozpoczęcia produkcji jedynymi ujawnionymi poważniejszymi defektami są: niska żywotność sprzęgła oraz problemy ze zmianą biegów (zużyte synchronizatory).

Powodów do zmartwień nie przysporzy za to układ jezdny, dopiero po przekroczeniu 100 tys. km. przebiegu wymiany wymagać będą metalowo-gumowe elementy zawieszenia wraz z łącznikami stabilizatora. W całokształt każdego z trojaczków idealnie wpisuje się jednostka benzynowa, 1,0 l 68 km. rodem z Daihatsu (własność Toyoty), zapewniający wystarczające osiągi połączone z umiarkowanym apetytem na paliwo – maksymalnie 7 l w mieście, około 5,5 l w trasie. Dla fanów silników wysokoprężnych do dyspozycji jest francuski diesel HDI o pojemności 1,4 l, legitymujący się mocą na poziomie 54 km. – średnie zapotrzebowanie na olej napędowy 4,5 l. Amatorzy ,,ropniaków” muszą liczyć się jednak z ograniczoną podażą oraz z większymi kosztami serwisowymi (pasek rozrządu).