Alfa Romeo 156 – kapryśna Włoszka

Alfe 156 debiutowała w 1997 roku. Rzesze krytyków popadało w zachwyt podziwiając dynamiczną linię ozdobioną awangardowymi detalami. Pierwsze kilka miesięcy rynkowej egzystencji 156 została doceniona przez klientów, ale również przez jurorów uznanych plebiscytów. Sukces potwierdził wysyp 500 tysięcy egzemplarzy na drogi starego kontynentu.

Początkowo dostępny był wyłącznie sedan, jednak w niedługim czasie do gamy dołączyło zgrabne kombi – Sportwagon. Zapotrzebowanie na face-lifting przyszło dopiero w 2002 roku.

Alfa Romeo to najmniejszy gracz segmentu D. Wygodnie podróżować będą cztery osoby co jest standardem w klasie. Bagażnik nie jest mocną stroną auta do zagospodarowania mamy skromne 378 l. Z pozoru praktyczniejsze kombi oferuje podobną przestrzeń, lecz z  możliwością złożenia tylnych oparć, co gwarantuje ponad tysiąca litrów.

W temacie zabezpieczenia antykorozyjnego możemy być spokojni, gdyż blacha została zabezpieczona przed korozją – niczym w Audi – poprzez cynkowanie. Gorzej sytuacja wygląda z wnętrzem Alfy. Czkawką odbija się brak solidności wspomagany przez twardo zestrojonym zawieszeniem. Po latach użytkowania naturalne staje się skrzypienie plastików i foteli.

Bardzo deprymującym problemem są nagminne awarie elektryki. Cyklicznie przepalają się diody odpowiedzialne za podświetlenie zegarów bądź pokrętła klimatyzacji. Następnym znanym defektem jest pojawiająca się ikonka poduszki powietrznej. Pod fotelami zainstalowano kostki odpowiedzialne za sterowanie pracą poduszek bocznych. Niestety są one niedbale połączone, co jest bezpośrednią przyczyną ich rozłączania. Usterkę usuwa się bezproblemowo.

Niezastąpionym atutem Alfy jest zestrojenie zawieszenia. Włosi projektując zawieszenie zapomnieli o zacofanych krajach takich jak Polska w których równa droga jest towarem deficytowym. Przebieg samochodu nie gra istotnej roli, wielowahaczowe zawieszenie jest zmorą wszystkich użytkowników. Oryginalne podzespoły wytrzymują co najwyżej kilkadziesiąt tysięcy kilometrów.

Alfy Romeo 156 kryła pod maską kilka silników benzynowych. Najpopularniejsze, zaś cieszące się kiepską opinią są silniki z rodziny Twin Spark. Czterocylindrowe rzędówki charakteryzują się umiejscowieniem dwóch świec na cylinder. Do dyspozycji były trzy pojemności: 1.6; 1.8; 2.0.

Najrozsądniejszą propozycją jest wersja 1.8 lub 2.0. Oferują one przyzwoite osiągi, a przy spalaniu na poziomie cherlawej 1.6. Przy okazji liftingu dwulitrowy Twin Spark został zastąpiony przez silnik JTS. Zastosowano w nim bezpośredni wtrysk oraz zrezygnowano z drugiej świecy na cylinder.

Bolączką rodziny Twin Spark sa pękające paski rozrządu, zacinające się termostaty, jak również przygody z przepływomierzem. Przed kupnem wypada sprawdzić czy w okolicach skrzyni biegów bądź miski olejowej nie dochodzi do wycieków. W silnikach Twin Spark zastosowano wariator faz rozrządu. Jego agonię rozpoznamy po klekoczącym jak diesel silniku i spadku spalania.

Dla wymagających Alfa przygotowała silniki o pojemności 2,5-litra (190/192KM) oraz 3,2-litra (250KM). Te agregaty były bardziej niezawodne niż wersje Twin Spark, ale w przypadku usterki były co najmniej dwa razy droższe.

Alfa Romeo 156 została wyposażona w silnik diesla wykorzystujący technologię Common Rail. Doskonale znana (z aut koncernu Fiat i GM) jednostka o pojemności 1,9-litra jest najmniej usterkowa i posiada najmniejszy apetyt na paliwo. Diesel był dostępny w kilku wariantach mocy: 105, 110, 115, a także 140 i 150KM. W palecie dostępny był także silnik JTD o pojemności 2,4-litra (136, 150, 150, 175KM).  W silnikach wysokoprężnych sporadycznie dochodziło do awarii układu wtryskowego. Wypada przywiązać dużą uwagę do kwestii wymiany paska rozrządu. Fachowcy zalecają częstszą wymianę niż podaje producent.

Dla kogo więc jest Alfa 156? Ze spokojem sumienia można polecić ją osobą potrzebującym stylowego auta wyróżniającego się z tłumu wszechobecnych niemieckich wozideł – Passatów, Vectr – jak i oczekującym od samochody doskonałych właściwości trakcyjnych. Nie ma niestety aut ideałów, w tym przypadku kosztem stylu i trakcji są problemy z zawieszeniem.